Paul Bessems 04-09-2013

Wanneer je brieven bezorgt en het aantal brieven neemt af, door bijvoorbeeld email (machinale briefbezorging), dan moet je niet raar opkijken wanneer je op een gegeven moment geen werk meer hebt. Het sociale vangnet zal nog even soelaas bieden, maar uiteindelijk zal je functie ophouden te bestaan. Dat is evolutie. Het voortdurend streven naar schaalvergroting is ook evolutie. Een olifant is een scaled up neushoorn, een neus-hoorn een scaled up paard enzovoort. Bij elke verdubbeling bespaart een zoogdier grofweg 25% op de stofwisseling en 15% op de infrastructuur, en dat geldt (zie bijvoorbeeld onderzoek Geoffrey West) in grote mate ook voor woon- en werkorganisaties. Maar evolutie is ook steeds een balans vinden tussen schaalvergroting en flexibiliteit. De antagonist van schaalvergroting is adaptievermogen of flexibiliteit, en daar ligt een belangrijke rol voor HR.
Een middel moet een functie hebben anders zal het middel het voortdurende en niet te stoppen algoritme van evolutie niet overleven. Dit algoritme houdt in dat wanneer iets varieert en de variatie wordt geselecteerd en overgedragen, dan is er evolutie. Niemand kan dit stoppen. Ook HR is een hulpmiddel bij de organisatie van ons werk en ook deze functie is onderhevig aan dit algoritme. Maar voordat we de functie van HR kunnen vormgeven (of vorm wordt gegeven door evolutie), moeten we ons eerst afvragen welk type werk we als mens gaan doen in de 21e eeuw. Ook moeten we nadenken over de machine waarmee we onze welvaart maken. Als we dat weten is de kans groot dat de HR, zonder variatie, zonder vernieuwing, steeds minder geselecteerd zal worden. Anders gesteld: hoe zorgt HR er zelf voor dat ze niet de postbode van de 21e eeuw worden. De postbode die te laat zag dat brieven vervangen zouden worden door email.

>> Lees hier het hele artikel